Als klein kind was ik verlegen, maar niet extreem. Ik legde gemakkelijk contact en was verbaal vaardig. De eerste jaren van de basisschool was ik zenuwachtig als ik de beurt kreeg en sprak ik met een hele zachte stem. Toch was er nog niets aan de hand. Vanaf groep zeven werd dat anders. Na een aantal zeer beangstigende gebeurtenissen te hebben meegemaakt, raakte ik in mezelf gekeerd. Als ik iets moest zeggen in de klas was het net alsof mijn stembanden blokkeerden. Het liefst sprak ik helemaal niet meer, maar wilde tegelijkertijd niet opvallen. Het ergste was nog dat ik het voelde aankomen, maar er niets aan kon doen. Ik ondervond daar dagelijks erg veel stress van, voelde me machteloos. Als ik de beurt kreeg, gierden de zenuwen door mijn lijf en moest de leerling naast mij mijn gefluister hardop uitspreken, wat ik vreselijk vond. Toch werd het op school nooit serieus genoeg genomen om er een gesprek over te hebben. Ik was niet rebels, en waarschijnlijk dachten mijn leraren: Dat gaat wel over. Thuis praatte ik voluit, met een heldere stem en normaal volume, waardoor mijn ouders niet doorhadden hoe groot dit probleem voor mij was.
Regelmatig klapte ik volledig dicht
Op de middelbare school ging het beter, maar op sommige momenten verloor ik nog steeds de controle over mijn stem. Dat maakte dat ik bij voorbaat zenuwachtig was in situaties waarin ik moest spreken. Vooral in klassenverband of aan de telefoon. Door de zenuwen ging ik mijn stem op zulke momenten heel krampachtig gebruiken. Hoe meer ik mijn best deed om dit te voorkomen, hoe meer ik mijn stem ging forceren, tot een stem die niet van mij leek te zijn: geknepen en veel hoger dan mijn natuurlijke stemgeluid. Regelmatig klapte ik volledig dicht en zei helemaal niets meer, kreeg opmerkingen over mijn stem, sprak onverstaanbaar zacht of werd veel te jong ingeschat aan de telefoon.
Ondanks dat ik hier veel last van had, bagatelliseerde ik het. Ik wist niet waar het door kwam, dacht dat ik de enige was die er last van had en schaamde me ervoor. Bovendien dacht ik dat er niet veel aan te doen was. Pas toen ik op jongvolwassen leeftijd les ging geven, en dus beroepsmatig mijn stem goed moest kunnen gebruiken, heb ik een verwijsbriefje bij de huisarts gevraagd voor de logopedist. Mijn huisarts kende een logopedistenpraktijk waar andere patiënten goede ervaringen mee hadden, en nog geen week later zat ik bij Ellen.
Ik wist hoe zeldzaam het is als hulpverleners naar de wensen van hun patiënt luisteren
Ik voelde me direct bij haar op mijn gemak, doordat ze mij niet behandelde als een kind of als patiënt nummer zoveel. In het begin besteedde ze veel aandacht aan de psychologische kant, wat op zich goed was, maar omdat ik al naar een psycholoog ging en graag zo snel mogelijk met praktische oefeningen wilde starten, heb ik dat aangegeven. In plaats van een strak, kant-en-klaar behandelplan te hebben liggen waar niet van afgeweken kon worden, startte ze nog diezelfde keer met een oefening. Dat vond ik heel professioneel. Doordat ik een lange periode in het ziekenhuis had doorgebracht, wist ik hoe zeldzaam het is als hulpverleners naar de wensen van hun patiënt luisteren en per individu bekijken wat het beste werkt. Daar is veel flexibiliteit en inzicht voor nodig!
Toen ik laatst een toespraak moest houden voor een groep van 80 man, kreeg ik zelfs complimenten over mijn stem!
De oefeningen die ze mij gaf waren gericht op houding, ademhaling en stemgebruik. Ik kon mijn eigen tempo bepalen. Door de gedegen opbouw van de opdrachten, waarbij er steeds een techniek bij kwam zodra ik de vorige onder de knie had, boekte ik snel resultaat. Nooit gedacht dat iets waar ik al zo lang mee zat, met zulke eenvoudige technieken te verhelpen zou zijn! Af en toe hoor ik dat het weer gebeurt, maar dan kan ik direct weer terug naar mijn natuurlijke stem. De angst om de controle over mijn stem te verliezen is verdwenen. Toen ik laatst een toespraak moest houden voor een groep van 80 man, waarbij ik heel bewust Ellen’s technieken toepaste, kreeg ik zelfs complimenten over mijn stem! Ze moesten eens weten…
Christine
